باز هم خواب

دارم باهات مذاکره میکنم و آخرین تیرهایم را می اندازم..

بی نهایت حالم خوب است و امید دارم.

اما تو ناامیدی شازده، چرا؟ فکر میکنی نمیشود؟!

کار نشد ندارد! همت ببند...

اگر هم نشد بوسه ای از راه دور بدرقه ی راهت میکنم..

و شاید چند فنجان چای به یاد تو عزیز..

توی این یک هفته با سرعت عجیبی موهایم دارند سفید میشوند شازده

پیش خودمان بماند...

دارم با این انگیزه ازدواج میکنم، که خیلی زود طلاق بگیرم..

پیش خودمان بماند،

آنوقت میتوانیم با هم باشیم...

پیش خودمان بماند..

این جنون فراگیر شده است...

- گریه میکنی برای چه عزیز دل؟

- برای موهایت!

- مگر چه شان شده؟ (خنده میکنی) دارم کچل میشوم؟!

- نه!

- پس چه؟

- چه کسی را پیدا کنم که شانه شان کند، نرم آنقدر که نفهمی؟ خودت بدجور با آن برس سیمی پدرشان را درمیاوری...

- گریه میکنی برای چه عزیز دل؟

- برای موهایم!

- مگر چه شان شده؟ (خنده میکنی) موخوره تا ریشه شان را زده؟

- نه!

- پس چه؟

- بعد از این چه کسی شانه شان کند؟! آنقدر نرم که نفهمم و خوابم ببرد، با نبود انگشتانت بر گردن و موهایم چه کنم؟

عکس هایت هم به من حس امنیت میدهد.

همینکه هر بار گوشه لپ تاپ میبینمشان و دلم قرص میشود که همانجا هستند شازده!

این دلخوشی کوچک من است

تنها سهمی که از تو دارم.